Տատիկս և պապիկս ամուսնացել են 1980 թվականի ապրիլի 26-ին։ Հարսանիքը տևել է 7 օր, 7 գիշեր, ինչպես ասում են հեքիաթներում։
Երկուշաբթի երեկոյան սկսվում էր ալյուր մաղելը։ Քավորակինը մաղի մեջ շոկոլադներ էր դնում, որից հետո սկսում էին ալյուր մաղելը։ Այնուհետև մարդիկ իրար վրա ալյուր էին լցնում։ Երեքշաբթի հացն էին թխում։ Հացթուխին անպայման գումար էին տալիս։ Չորեքշաբթին թխվածքն էին թխում։ Հինգշաբթի սպասքն էին հավաքում, դասավորում։ Ուրբաթ օրը մսացուն մորթելու օրն էր։ Նվագողները գալիս էին, զուռնա դհոլով այդ արարողությունը կատարում։ Շաբաթ օրը հարսանքին էր։ Կիրակի օրն էլ խնամականչի օրն էր։
Հարսանիքը նշել են Սպիտակ քաղաքում՝ վրանի մեջ։ Այդ օրը և՛ ձյուն է եկել, և՛ կարկուտ, և՛ անձրև։ Ստացվել է այնպես, որ եկեղեցի չեն գնացել, փոխարենը գնացել են Սպիտակ քաղաքի մոտ գտնվող ռուս-թուրքական պատերազմի ժամանակ կառուցված հուշահամալիր՝ ծաղիկներ դնելու և հարգելու զոհերի հիշատակը։ Հարսանեկան արարողակարգը տեղի է ունեցել հայկական հետաքրքիր ավանդույթներով՝ լավաշը ուսերին գցելով, մեղր ուտելով, գաթա պարացնելով։ Երբ հարսին տանից դուրս էին հանում, պարողներին տալիս էին նվերներ և գաթաներ։ Ըստ ավանդույթի՝ գաթաները հարևանների երեխաները փախցնում, տանում էին։ Բայց ամենահետաքրքիրն այն է, որ պապիկիս հայրն ու մայրը երաժշտության տակ պարում էին, որը կոչվում էր <կոխ բռնել>: Այնպես էին անում, որ հաղթեր փեսայի մայրը։ Մեկ այլ ավանդույթ էլ կար․ երբ հարսին տանում էին փեսայի տուն, հարևանները ճանապարհին սեղաններ էին դնում և հյուրասիրում հարսին, փեսային և հարսանիքի մասնակիցներին։ Երբ ես առաջին անգամ տեսա տատիկիս և պապիկիս հարսանիքի տեսանյութը, լացեցի, քանի որ տատիկիս գլուխը միշտ ներքև իջեցրած էր, և ինձ թվացել էր, թե տատիկս տխուր էր։
Դավիթ Մուրադյանի բլոգ, 