«Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի և դու»
Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի և դու,
Չորս հոգով էինք, էլ ոչ ոք չկար,
Թե իմանար մեզ ինչից է զրկում,
Առավոտն ինքն էլ երևի չգար։
Մենք մեզ իրար մեջ որոնում էինք,
Դաշնությունն էինք հյուսում մեր հոգու,
Աստղերից կախված օրորվում էինք…
Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի և դու…
«Նեղվում եմ»
Նեղվում եմ, խփում են կրծքիս,
Ես գոհ եմ, իրենք են դժգոհ,
Ներում եմ, նստում են գլխիս,
Ես գոհ եմ, իրենք են դժգոհ։
Առնում են ու ետ չեն տալիս,
Ես գոհ եմ, իրենք են դժգոհ։
Մեռնում եմ, երբ ուշ են գալիս,
Ես զոհ եմ, իրենք են դժգոհ
Բանաստեղծը նկարագրում է, թե որքան դժվար է մարդկանց գոհացնելը, երբ նույնիսկ փորձում ես նրանց արդարացնել, ներել, միևնույն է, միշտ ինչ-որ բան իրենց չի գոհացնում, միշտ ավելին են ուզում։
Դավիթ Մուրադյանի բլոգ, 